Er was magie in die eerste nacht. En we hebben veel gelachen.
We vertrokken de volgende ochtend (na koude douches - een kortstondige sanitair foutje vreemd goed getimede - LOL) hongerig en enthousiast om de stad te verkennen. Onze gastheren stelden een klein restaurant voor, Via Organica, op korte loopafstand van het appartement.
Zelfs een korte wandeling in SMA (San Miguel de Allende) herinnert je eraan dat je al tientallen jaren in een stad bent, die bekend staat als een kunstkolonie. In 1938 richtten twee kunstenaars, een Amerikaan en een Peruaan, een kunstacademie ‘Bellas Artes’ op. De US GI Bill na WO II liet voormalige soldaten toe om in het buitenland te studeren. 'Bellas Artes' benutte dit voordeel en met hun succes begon de uitbreiding van hotels, restaurants en voorzieningen die nuttig zijn voor een internationale gemeenschap. Zelfs in de koloniale periode van de 16e en 17e eeuw en daarna creëerden rijke Spanjaarden kerken en huizen met aandacht voor schoonheid. Deze aandacht voor esthetiek en gemengde culturen is overal zichtbaar in conservering en herbouw.
Het was donker buiten toen we de avond ervoor aankwamen, maar nu konden we zien wat ons de komende dagen te wachten stond.
Hier is een van de eerste voorbeelden van muurkunst die we tegenkwamen. Skeletkunst is diep geworteld in de lokale cultuur en wordt gevierd, maar we weten niet zeker hoe dit stuk in die categorie past.
Via Organica, nu Querencia genoemd, wordt beleverd door de Via Organica non-profit boerderijcoöperatie met een 'boerderij naar tafel’-concept. Het restaurant is geopend voor ontbijt en lunch en men beschikt over een winkel om verse producten van de boerderijen en vers gebakken producten te kopen.
Eén maaltijd en we waren verkocht. Het werd ons ochtendritueel. Jan spreekt vloeiend talen, maar geen Spaans. We deden een poging om het menu te gebruiken. Onze eerste happen en we wisten dat we thuis waren. Een van de vele dingen die we met elkaar gemeen hebben, is het eten van een stevig eiwitrijk ontbijt dat de hele dag duurt - en deze deed het.
Terug kijkend echter, dit was onze eerste ochtend. Terwijl je daar zat te wachten tot het eten arriveerde, kon je je nauwelijks voorstellen dat we zojuist van een klif in een romantische relatie waren gestapt die op dit moment nog maar een paar uren oud was?
Maggie herinnerde zich dat ze zich had voorbereid op een mogelijk geheugenverlies. Ze had pagina's uit het boek “Ask and You Will Succeed” (vragen om succes te hebben) gefotografeerd: 1001 gewone vragen om buitengewone resultaten te creëren. Normaal gesproken zijn dit diepe, betekenisvolle, kennismakingsvragen; het soort dingen waar ze om geeft. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en bekeek de lijsten: wat vind je in je leven opbeurend? Wat is je zoektocht in het leven? Wat waardeer je het meest? enzovoorts.
Ze waagde: "Waarom is reizen belangrijk voor je?" Hij glimlachte; nipte van zijn koffie.
Dankbaar dat het eten arriveerde sloot ze haar telefoon.
Bij het schrijven van dit blog hebben we hier allebei hard om kunnen lachen. Jan herinnert zich dat moment niet. Maggie beseft nu dat hij net uit een magische nacht was gekomen met heel weinig slaap; daarvoor een gemiste vlucht en een week intensieve training (Heart Core Leadership, wat zij onlangs gedaan heeft) waar diepe vragen meedogenloos naar je hoofd worden gegooid. Jan kon die ochtend geen beleefd gesprek serieus nemen. Maggie voelde die enige vraag die ze uit haar mond kreeg meteen dood vallen zodra die haar lippen verliet. Dat was de laatste keer dat ze naar de lijst keek.
Toch zijn deze en nog veel meer vragen de komende dagen, en nu bijna een jaar later, beantwoord. Nooit is er een moment van ongemakkelijke stilte geweest.
Welkomende, vredige stilte zeker. Ongemakkelijke stilte nooit.
