Maggie schreef dit essay in september 2023 om te lezen tijdens 'Art in the AM', een evenement met de Rehoboth Beach Writer's Guild in Delaware, VS.
************************************************** ***********************************
Toen ik voor het eerst naar dit schilderij keek, was mijn reactie: “Er valt niets meer te zeggen.”
Maar er is natuurlijk altijd meer te zeggen, en dat leidde mij naar mijn eigen verhaal.
Ik herinnerde me momenten van mijn recente reis naar Nederland om bij mijn Nederlandse vriend te zijn. We hebben wat rondgereisd, maar we waren ook vele dagen bij hem thuis, waar we op onze computers werkten, gingen wandelen, af en toe samen een film keken en op de bank zaten, met de voeten omhoog en de tenen elkaar raakten terwijl we door gesprekken dwaalden.
Kijken naar de visser die waarschijnlijk te ver werpt, zelfs voor die voorn, terwijl de grote vis, het doel, de beloning, de grote beloning om zijn laarzen cirkelen. Dat zegt alles.
De zekerheid van liefhebben en enorm bemind worden, en ik bedoel enorm, is een addertje onder het gras (ik bedoel een situatie) waar ik privé jarenlang van heb gedroomd.
In 2018 ontmoette ik een man van wie ik op zielsniveau meteen wist dat hij speciaal was en ik wilde meer. Laarzen op de grond daten, echter, zwemmen door obstakels zoals het leven op twee verschillende continenten en het hebben van twee verschillende moedertalen, beide met een gelukkig gezinsleven dicht bij huis; het is een proces. We zijn net klaar met date # 15. 32 dagen zonder de noodzaak van nachtelijke WhatsApp-videogesprekken.
Terwijl ik naar het schilderij kijk, vraag ik me af: zal de visser ooit zijn haak verbinden met die prijsvissen die zo dichtbij hem zijn en toch zo ver weg?
Terugdenkend aan de bijna vijf jaar van onze relatie, vasthoudend aan die laatste avond van Date #15, en de tederheid opmerkend van het bij elkaar blijven met onze tenen terwijl we languit op zijn bank lagen, concentreerden de gedachten zich elk op onze eigen afzonderlijke lezing, en de dankbaarheid stroomde door me heen toen ik besefte welke diepgang er aan de hand was.
Er ontstond een gedachte:
“De weg naar zo’n alledaags/eenvoudig moment is niet niets.”